Het is moeilijk voor te stellen op dat moment dat de winter ooit echt zal komen. Want we drijven bijna weg van de hitte. Maar hun zoon wordt begin februari ‘21 verwacht. Hartje winter.

Het is nog even spannend of ik wel bij de geboorte mag zijn. Door de corona maatregelen. Sabrina wil graag thuis bevallen. En gelukkig zijn de regels thuis een stuk soepeler dan in het ziekenhuis. Maar het blijft spannend tot het laatste moment.

De uitgerekende datum komt steeds dichter bij. En zo ook het heftigste winterweer wat we in jaren gezien hebben in Nederland. De zaterdagavond na de uitgerekende datum beloofd het te gaan sneeuwen, en niet te stoppen voor de 4 dagen erna. Met meer dan 20 cm sneeuw, en temperaturen van -10, -15.
En de stresslevels worden wel echt even op de proef gesteld. Want van Rotterdam naar Roosendaal, met dat soort winterweer, is nogal een uitdaging…
Maar de kleine man vind het nog even geen tijd.

De dagen verstrijken. En ik weet dat als Sabrina ingeleid moet worden, dat ik dan niet bij de geboorte aanwezig mag zijn.
Nadat de 40 weken gepasseerd zijn, blijft het rommelen. Ook wordt er nog 2 keer gestript. En na allebei deze strip pogingen, lijkt de bevalling op gang te komen. Maar helaas zet het allebei de keren niet goed door.
Tot zondagmiddag 14 februari. Valentijnsdag. Sabrina is die dag 41.3 weken zwanger. En inmiddels ook echt wel klaar met het zwanger zijn. Rond het middaguur wordt de 3e strippoging gedaan. Die gelijk anders aanvoelt.

En dan is het eindelijk zo ver! De verloskundige komt om 4 uur controleren. En ze besluit te blijven. De bevalling is echt begonnen!
Ik stap in de auto, en rijd richting Roosendaal. Het zonnetje schijnt, de dooi is ingezet, en het dikke pak sneeuw is begonnen met smelten. Het is tijd om afscheid te nemen van de kou en de winter. Tijd voor de lente. Tijd voor nieuw leven.

Wanneer ik om kwart voor 5 binnen stap is Sabrina boven rustig haar weeën aan het opvangen, en is kevin nog even zijn hoofd leeg maken, terwijl hij de hond uitlaat.
De verloskundige zit rustig beneden op de bank tv te kijken. Wat een rust, wat heerlijk. Iedereen heeft vertrouwen in het prachtige proces wat zich aan het voltrekken is.
Kevin komt thuis, en schuift een lading met worstenbroodjes in de airfryer. Want van avondeten zal wel niets komen. Je weet dat je in Brabant woont, wanneer je zelfs tijdens je bevalling worstenbroodjes eet. 😉

Sabrina is enorm in controle van haar eigen lichaam. En ze vangt de weeën op terwijl ze op het bed leunt. De weeen worden duidelijk wel steeds sterker, maar zijn nog goed te doen.
Tegen 6en vraagt Sabrina of de verloskundige haar ontsluiting wil voelen. En ze heeft een goede 4cm ontsluiting. De verloskundige stelt voor om de vliezen te breken. Dit kan ervoor zorgen dat het hoofdje van de baby iets dieper komt te liggen. En dat dus de bevalling iets sneller gaat. Maar de weeën zullen dan wel heftiger worden.
Sabrina gaat akkoord, en de vliezen worden gebroken. Gelukkig is het vruchtwater mooi helder en staat niets een prachtige thuisbevalling meer in de weg.

En zoals verwacht, worden de weeën gelijk een heel stuk heftiger na het breken van de vliezen. Daar waar Sabrina eerst heel graag wilde staan, vindt ze het nu gelijk al te zwaar om te staan, en blijft ze liever in bed. Ze keert ook gelijk helemaal in zichzelf in haar bubbel, en is niet echt meer aanspreekbaar. Maar, nog altijd in controle.
Kevin is fantastisch, en wijkt geen moment van haar zijde. Hij doet alles wat je kunt bedenken om Sabrina er doorheen te slepen. En hij zegt ook regelmatig “We hadden gezegd, samen. We doen dit samen” En ze doen het ook echt helemaal samen.

Er is nog een wisseling van de wacht van verloskundigen, en de kraamzorg sluit aan. En dan is het team helemaal compleet. Iedereen loopt van boven naar beneden, en we staan beneden en buiten de slaapkamer wat te kletsen. Maar Sabrina en Kevin krijgen niet echt iets mee. De weeën worden vrij snel vrij krachtig. En het is duidelijk dat het einde nadert.
Om half 8 voelt de verloskundige nog een keer, en dan heeft Sabrina al 8 cm ontsluiting.

Sabrina heeft dit overduidelijk al vaker gedaan, en ze is helemaal in sync met haar lichaam. En dat is echt prachtig om te zien. Langzaam veranderen de ontsluitingsweeën in persweeën. En Sabrina zucht ze niet allemaal meer weg, maar geeft ook regelmatig al wat toe aan de druk.

Tegen 8en geeft Sabrina aan dat ze ze echt niet meer weg kan zuchten. Het is voor iedereen al wel duidelijk dat ze volledige ontsluiting heeft. De verloskundige wil toch nog even voelen voor de zekerheid. Maar ze ziet al haartjes, en hoeft niet eens meer te controleren. Deze baby gaat niet meer wachten!
Na een paar minuten, en 3 persweeën is het dan om 20:04 zover. Kevin pakt zijn zoon aan, Maro is geboren.

De kleine man is een beetje overdonderd door zijn snelle aankomst, maar hij laat gelijk goed van zich horen. Hij is prachtig roze en hij heeft bijna geen vernix meer. Wat heel typerend is voor een langere zwangerschap. Maro is helemaal klaar voor het leven.
Na een eerste huiltje is het ook gelijk helemaal goed. Hij knuffelt heerlijk bij mama, en stopt gelijk zijn duimpje in zijn mond. Wat een heeeerlijk mannetje!
Wanneer ze de naam van Maro zeggen, blijkt ook nog eens dat Kevin en de kraamverzorgster elkaar kennen! Wat een toeval!

Even zie ik een klein beetje paniek op het gezicht van Sabrina. Bij haar eerste bevalling heeft ze veel bloed verloren, doordat de placenta op zich liet wachten. En ze is bang dat dat weer zal gebeuren, omdat de placenta wat langer blijft zitten. Maar de verloskundige stelt haar gerust. De baarmoeder doet wat het moet doen. Er is een klein beetje hulp nodig met een prik synto. Wat de baarmoeder stimuleert. Maar gelukkig komt de placenta in zijn geheel, en valt er op dat moment een hele bak spanning van Sabrina haar schouders.

Het genieten kan nu echt beginnen. De kleine wordt gecontroleerd, en hij doet het perfect. Hij is helemaal goedgekeurd. Kevin is niet weg te slaan bij zijn zoon. Wat is hij super, super trots. Wat is dat prachtig om te zien.
Het eerste pakje gaat aan, en de kleine mag snel weer terug naar zijn mama.
Wat een verliefdheid hangt er in de kamer. De blauwe wolk is absoluut echt, en hij is hier.

De eerste familieleden worden gebeld. Terwijl Maro heerlijk bij mama ligt met zijn duimpje.
En in tijden van corona, is videobellen echt een uitkomst. Wat een feest.

Het is tijd voor het eerste flesje. En aan papa de grote eer van het eerste flesje. Het kost wel even wat frustratie, en we zien zelfs al een eerste traantje bij Maro. Dat is heel uniek, de meeste baby’s huilen pas met tranen wanneer ze een aantal weken oud zijn. Maar het flesje gaat op.

Met Sabrina gaat ook alles goed, en het is tijd om even op te frissen. Ze wordt even wat duizelig wanneer ze naar de douche gaat. Want wat heeft haar lichaam een prestatie geleverd. Maar gelukkig trekt ze snel weer bij. En kan ze snel weer terug haar eigen, schone, bed in.

Het is tijd om de grote broers, die bij hun vader zijn, in alle rust op de hoogte te stellen van de geboorte van hun broertje. Dat is voor mij een teken om weg te gaan. En om het kersverse gezin samen te laten genieten.

Beneden praat ik nog wat na met Kevin en de kraamverzorgster. En ik stap de deur uit. Met een avondklok verklaring in de tas, de besneeuwde wereld in. Die verlicht wordt door de maan.
Roosendaal heeft geen idee wat zich zojuist achter deze voordeur heeft afgespeeld. En hoeveel rijker de wereld geworden is. Wat is het leven toch een bijzonder groot wonder.

Kevin & Sabrina. Bedankt voor jullie vertrouwen! Geniet van jullie prachtige zoon.

Liefs,
Angela

Ook geïnteresseerd in een geboortereportage van de geboorte van jullie kindje(s)? Neem dan even een kijkje op mijn informatiepagina voor geboortefotografie

Alle foto’s zijn geplaatst met toestemming van de afgebeelde personen.