Midden in de corona pandemie maken we een afspraak voor een kennismaking bij ze thuis. Met inachtneming van 1.5 meter afstand maken we kennis. En het klikt gelijk. We kletsen die avond heel wat af. En voordat ik het weet, zit ik er al uren. We praten over vanalles en nog wat. Over de geboorte, maar ook over hun prachtige nieuwe huis, waar ze pas kort samenwonen. Wat binnenkort gevuld zal worden met nog meer liefde.
Ze verwachten een waar keizers koppel. Baby A, het kindje wat eerst geboren zal worden, is een meisje. En baby B is een jongen.
Ze zijn enorm enthousiast, en besluiten gelijk, ondanks de corona regels, het hele pakket te boeken. Zwangerschapsreportage, geboorte & newborn.

Een tweelingzwangerschap is altijd extra spannend. Tweelingen worden vaker te vroeg geboren dan een kindje wat het hele huisje binnenin voor zichzelf heeft.
Daarbij komt ook nog eens dat we onszelf midden in een pandemie begeven. En het maar de vraag is of ik wel bij de geboorte mag zijn als fotograaf. Het ikazia ziekenhuis, waar Marit wil bevallen, laat namelijk maar 1 extra persoon toe. De partner. Dit alles zorgt ervoor, dat de stress levels regelmatig even door het dak schieten bij Marit. Want ze wil echt heel, heel graag de geboorte op de foto.
Om maar niet te spreken over mijn eigen slapeloze nachten.

Maar dan eindelijk, 17 juni, komt het verlossende woord. Ik mag bij de geboorte aanwezig zijn!

En alsof de tweeling het hoort, lijkt het die avond bijna mis te gaan. Een verkorte baarmoedermond zorgt voor extra spanning, omdat dat dat vaak een teken is dat de bevalling niet lang op zich laat wachten. En Marit is nog maar 31 weken zwanger…
We plannen heel snel de zwangerschapsshoot in voor die zaterdag. En dat is maar goed ook. Want 2 dagen na de shoot wordt ik in de ochtend wakker gebeld door een emotionele Remco. Marit is weer opgenomen met tekenen van een naderende bevalling. De kindjes krijgen longrijping toegediend. Om ze een zo goed mogelijke start te geven, wanneer ze te vroeg geboren worden.

Gelukkig blijven de kindjes nog lekker warm zitten bij mama. En kruipen de weken, geheel onverwachts, toch voorbij. En zo zijn we ineens bij 36 weken zwangerschap aangekomen. Er wordt besloten om een inleiding te plannen met 37 weken. Omdat het voor Marit toch echt wel tijd wordt dat deze kindjes geboren gaan worden.
2 kindjes voldragen is niet zomaar wat. Zowel lichamelijk als geestelijk.

Woensdagochtend 29 juli zal er een ballonnetje worden ingebracht, die ervoor moet zorgen dat er 3cm ontsluiting komt. Waarna de vliezen gebroken zullen worden.

Maar er blijkt al snel, dat het ballonnetje er helemaal nooit zal komen!
Wanneer Marit en Remco in het ziekenhuis aankomen, blijkt al snel dat Marit de benodigde 3cm ontsluiting al heeft. En dat haar lichaam dus echt al hard aan het werk geweest is. Wat een opluchting. Zo hoeven ze niet de hele dag te wachten tot het ballonnetje eruit valt. En kunnen de vliezen gelijk al gebroken worden.

Ondanks dat ik weet dat ik erbij mag zijn, is het toch even spannend. Het aantal corona besmettingen neemt weer toe, en het is maar de vraag of ziekenhuizen open blijven voor bezoek. Daarom besluit ik dat ik er vroeg bij wil zijn. Zodat ik er maar ben. En ik niet de geboorte kan missen doordat ik bijv. aan de deur wordt tegengehouden.
Door diezelfde corona regels is het niet toegestaan om de kamer vaak te verlaten. Remco belt me om te zeggen dat hij nog snel even naar zuidplein loopt, om bij de drogist nicotinepleisters te kopen. Die arme papa’s krijgen soms ook heel wat te verduren. 😉
We spreken af dat we elkaar om 11 uur voor de ingang van het ziekenhuis ontmoeten. Om samen naar de afdeling te lopen.

Wanneer ik binnenkom zit Marit een boterhammetje te eten. Onder het mom van, als ik nog wil eten, dan moet dat nu. Want zometeen ga je het waarschijnlijk niet meer wegkrijgen. Ze ligt namelijk ook al aan een lage dosis weeënopwekkers. En die lijken zowaar ook al iets van lichte krampen te geven. Ik heb zo het gevoel, dat deze 2 ukkies niet heel lang op zich zullen laten wachten!

Omdat Marit heel graag wil proberen borstvoeding te geven, komt de lactatiekundige van het ziekenhuis nog even langs in de kamer. Om uitleg en tips mee te geven. Terwijl deze mevrouw druk bezig is met haar uitleg, zie ik dat Marit enorm haar best doet om erbij te blijven. Maar dat de krampen inmiddels weeën geworden zijn, en dat ze echt haar best doet om zich te concentreren.
Nadat de lactatiekundige weer weg is, wil Marit nog even andere, waterproof mascara op doen. Ik heb nog nooit een mama tijdens haar bevalling opnieuw haar make up zien doen, maar de redenatie erachter is eigenlijk heel lief. Ze wil namelijk niet dat ze met huilen en zweten mascara vlekken achterlaat op haar kindjes, wanneer ze deze kusjes wil geven.

Hoewel de weeënopwekkers helemaal nog niet heel hoog staan, lijkt de bevalling wel echt gelijk goed door te zetten. En dat blijkt, want om 2 uur heeft Marit al 5 centimeter ontsluiting!
Ze weet echt even niet meer waar ze het zoeken moet van de weeën, en ze is in een ware weeënstorm beland. En Remco, die is fantastisch. Die wijkt geen seconde van Marit’s zijde, en praat haar er echt helemaal doorheen. “Rustig maar lieverd. Goed zo schat. Je doet het echt super”
Ondanks dat Remco en Marit helemaal nog niet heel lang samen zijn, zijn ze onwijs goed op elkaar ingespeeld, en spat de liefde er echt vanaf bij dit stel.
Soms klopt het gewoon. En dat is hier echt het geval.

De weeën worden alsmaar heftiger, en komen korter op elkaar. Het is echt ontzettend heftig voor Marit, maar ze heeft volgens mij een enorm hoge pijngrens, en ze slaat zich er kranig doorheen.
Maar rond een uur of 5, trekt ze het echt niet meer. Ze heeft posities gewisseld, Remco heeft alles gedaan wat hij kon en Marit heeft totaal geen benul meer van mijn aanwezigheid. Ze zit helemaal in haar eigen wereld.
Ze vraagt om pijnstilling.
Maar na het toucheren blijkt dat ze al een ruime 8 centimeter ontsluiting heeft! Dit is te ver voor een ruggenprik. In Nederland mag je een ruggenprik tot 7 centimeter ontsluiting.

Er wordt al snel besloten om de weeën opwekkers een standje lager te zetten. In de hoop dat het iets makkelijker wordt om de weeën op te vangen. En dat er iets meer tijd tussen zit. Zodat Marit even op adem kan komen.
En gelukkig voor Marit is dit ook zo. Er zit iets meer tijd tussen de weeën. En ze komt nu pas echt helemaal in haar bubbel. Ze heeft haar ogen dicht, en concentreert zich volledig op zichzelf. En behalve het wegpuffen, zien we alleen tijdens de wee haar tenen opkrullen van de spanning. Ze doet het fantastisch en super beheerst.
Remco en ik eten nog even wat, voordat we zometeen omvallen van de honger.

Rond kwart over 7 beginnen de weeën te veranderen. En geeft Marit aan dat ze druk voelt. En dat klopt! Want ze heeft bijjjna 10 cm ontsluiting. Nog een halve cm.
Om half 8 is ook die halve cm verstreken. En mag ze beginnen met persen.

En hoe! Wauw! Daar waar de meeste eerste mama’s ruim een uur persen, geeft Marit echt ALLES. De kracht komt echt vanuit haar tenen! En na slechts een kwartier persen, pakt Remco zijn dochter aan, en legt haar bij Marit op de buik. Remco is stilletjes, maar de tranen biggelen over zijn wangen.
Ze is klein, maar fijn. En zet het gelijk op een gillen. Wauw, wat is ze mooi. Wat doet ze het goed.
Livèn Aletta. Geboren op 29 juli 2020. Om 19:45.

Na kennis te hebben gemaakt met elkaar, mag Remco de navelstreng doorknippen. En mag Livèn even lekker warm onder de warmtelamp. Want we zijn er nog niet. Haar kleine, grote broer moet nog geboren worden.

Maar Marit begint langzaam uitgeput te raken. Ze haalt echt alles eruit wat erin zit, en ze doet echt enorm haar best. Maar de kleine man komt geen centimeter verder. En na een echo blijkt al snel waarom. Hij is van positie veranderd. En ligt nu voor de uitgang als een sterrenkijker. Dit betekent dat het kindje bij de geboorte naar boven kijkt ipv beneden. Wat de doorgang in het geboortekanaal een heel stuk lastiger maakt.
Omdat hij al heel wat te verduren heeft gekregen, wil hij nu toch ook wel erg graag geboren worden. Zowel voor mama en zoon is het een hele opgave.
Livèn kijkt rustig toe terwijl ze op haar handjes sabbelt. En Remco weet niet zo goed waar hij eerst moet kijken. Naar zijn vrouw, of dochter…

Er wordt besloten om de kleine een handje te helpen door middel van een vacuümverlossing. Een cupje wordt aangebracht op het hoofd, en wanneer er een wee is, trekt de gynaecoloog mee aan het cupje.

En dan eindelijk. Om 20:20, vlak voor zonsondergang in Rotterdam zuid, is daar hun 2e kind. Een prachtige zoon. Noèm Cornelis. Je voelt door de hele kamer een zucht van verlichting. Ze zijn er! Ze zijn weer compleet!
Ook Noèm doet het gelukkig fantastisch goed. En de tweeling wordt weer herenigd op mama’s borst.

Het gouden uurtje, is met recht een echt gouden uur. Of eigenlijk, meerdere gouden uren. De oxytocine is overweldigend. De kleintjes worden bewonderd door papa en mama. En ieder klein dingetje is prachtig aan ze. Die kleine handjes, die kleine voetjes, die prachtige gezichtjes.
Ze knuffelen heerlijk bij mama, en bij papa. Marit wordt gehecht, maar ze krijgt hier verbazingwekkend genoeg, weinig van mee. Kun je nagaan wat een liefdeshormoon met een mens doet.

Het is tijd voor de controles. De 2 doen het gelukkig heel goed. En ze zijn perfect uit elkaar te houden. Want het verschil in gewicht is onmiskenbaar. Livèn weegt 2335, en Noèm weegt 3280. Prachtige gewichten voor een tweeling!
Remco mag zijn kinderen zelf aankleden. Wat hij als een volleerd papa gelijk super goed doet. Marit kijkt moe, maar voldaan, toe. Heel even is het nog spannend, want haar bloeddruk zakt zover, dat ze lijkt weg te vallen. Ze heeft toch wel heel wat bloed verloren. Maar gelukkig gaat het snel weer goed.

We eten samen beschuit met muisjes. En het is tegen 11’en, wanneer het voor mij tijd is om een perfect gelukkig gezin achter te laten.
Inmiddels heb ik al heel wat bevallingen mee mogen maken. Maar een tweelingbevalling is een hele speciale “force of nature” wat me een leven lang bij zal blijven. Wat een ervaring!

2 dagen later mogen ze naar huis, en dezelfde dag nog kom ik langs om de eerste ontmoeting met familie vast te leggen. Wat een warm nest zijn deze 2 in terecht gekomen.
Een aantal weken later ga ik nog een keer terug voor de newborn reportage. En ik ben dan inmiddels bijna kind aan huis bij Marit en Remco. Wat bijzonder dat jullie deze bijzondere momenten met mij wilden delen.

Lieve Marit, Remco, Livèn, en Noèm. Toen ik jullie aanvraag in mijn mailbox kreeg, deed ik een oprecht vreugdedansje. En dat dansje is niet voor niets geweest. Wat fantastisch dat ik een stukje met jullie mee mocht lopen tijdens dit bijzondere deel van jullie levenspad.
Wat een prachtig gezin zijn jullie. Geniet van elkaar. En van het leven samen!

Liefs,
Angela

Ook geïnteresseerd in een geboortereportage van de geboorte van jullie kindje(s)? Neem dan even een kijkje op mijn informatiepagina voor geboortefotografie

Alle foto’s zijn geplaatst met toestemming van de afgebeelde personen.